Biz Türkler acılarını, sevinçlerini, sevgilerini hep türküler ile söyler, ifade ederiz. Türküler tüm bu duyguların anlatılmasında aracı görevi yaparlar.

Bir türkünün yakılabilmesi için halk ağzı söylenmiş bir şiir bir ezgi ile donatılırsa ortaya söylenmeye hazır türküler çıkar.

İlk yakılmış türkü otantiktir. Yani; güfte ve bestesine hiçbir ulama yapılmadığı gibi, türkü üzerinde eksik mısralar da yoktur. Türkü yakanlar (istisnalar hariç) genellikle; öğrenim düzeyi bakımından yetersiz ve nota bilgisinden yoksun kimselerdir. Yakılan türkü notaya geçirilmediğinden ve elde yazılı bir metin bulunmadığından; icra edilen türkülerin hangisinin otantik olduğu doğal olarak tam saptanamamaktadır.

Yöresel türküler yerel sanatçılar tarafından çalınıp çığrılırken, icracı sanatçı, ya unutkanlık eseri ve yahut kendi yeteneklerinin gereği olarak icra ettiği türküden bazı mısraları çıkartarak, kendi uydurduğu mısraları veya başka türkülerin mısralarını icra ettiği türküye monte ederek, belki de istemeyerek yeni bir türkü varyantı yaratmaktadır. Bu husus güftelerde olduğu gibi, ezgiler için de söz konusu olabilir.

Yukarıda söylediğimiz nedenlerle meydana gelen çeşitleme (varyant) türküler, söylene söylene benimsenip kalıplaşarak sanatçının repertuvarına yerleşmektedir. Böyle olunca da hangi türkünün otantik, hangi türkünün varyant olduğunun saptanması güçleşiyor. Her icracı sanatçı kendi söylediği türkünün asıl türkü olduğunu iddia eder. Konya türküleri [üzerinde] karşılaştırılmalı olarak saptamalar yapıldığında bir çok türkü varyantlarına rastlanmaktadır. Bu durum Konya türküleri için puan kazandırabilir, ama otantik türküleri yakanların da kemiklerini sızlatır.

Her şey bir tarafa ben derim ki: Gelin Konya'nın türkülerinin uzman bir kurul ile otantikliğini saptayalım. Herkes elindeki türküyü ortaya koysun. Yaşlı kaynak kişiler bulup onlardan yararlanalım. Her türkünün otantiğini bulalım. Bunları tescil ederek kayıtlara, belgelere geçirelim. Ama bunun yanında varyantlar da çağrılıp çığrılsın.