Türkü, "Türki" kelimesinden türemiş. "Türklere özgü, ezgiyle söylenen halk şarkısı" demek. Bu kelime öyle benimsendi ki Anadolu'daki tüm halklar da kendi ezgilerine türkü dedi: Ermeni türküsü, Kürt türküsü gibi...

Anadolu'ya geldiğimizde, göç kervanlarının belki de en "ağır" yükü "kopuz-u Türki" idi. Çünkü türküler; bugün adına "saz" ya da "bağlama" dediğimiz kadim çalgımız kopuzla 15. asırdan itibaren Anadolu'ya taşındı.

Bozlak, barak, hoyrat, maya, aydost, türkmeni, kayabaşı vb. uzun hava formları başta olmak üzere, sayısız halay ve oyun ezgileri, bar ve zeybek havaları, koçaklamalar, ağıtlar, samahlar, nefesler, deyişler bu zengin mirasın günümüzdeki devamıdır.

Aslında yürekten gelen samimi ve süzülmüş sözler; sade ve etkileyici bir ezgiyle birleşince türkü oluyor. Bu sözler bazen bir ozanın telinden ya da bir aşığın dilinden, bazen bir ananın yüreğinden dökülür.

Daha çok da ezgisiyle birlikte doğar ve gönüllere akar.

Sahibi unutulduğu zaman o türküye anonim diyoruz. Anonim sahipsiz demek değil, sahibinin ismi belli olmayan demek. Aslında bütün hakiki türkülerin asıl sahibi halktır.

Türkü "yapılan" bir şey olmadığı için gösterişten ve yapaylıktan son derece uzaktır.

Buna karşılık türkülerde şunlar var: Süsten, gösterişten uzak arı-duru bir dil; Dede Korkut'un, Yunus'un, Pir Sultan'ın, Karacoğlan'ın dili gibi. Türkülerin dili gönlün dilidir.

Tüm fazlalıklardan arınmış rafine bir müzikal ifade; Veysel'in sazı, Muharrem Ertaş'ın avazı gibi... Sade ve yalın, ama asla basit ve sıradan değil.

Çünkü türküler, Neşet Ertaş üstadın ifadesiyle "Yürekten geldiği için yüreğe gider, yürekten gelmeyen ise (y)ırağa gider" ki biz bu yırağa (uzağa) gidenlere, yani gönlümüze değmeyenlere türkü demiyoruz. Türkülerin dili gönlün dilidir.

Yurdu, yari, emeği, tüm sevinç ve kederleri türkülerle sarıp sarmalamışızdır. Şimdiye kadar yalan söyleyen bir türkü duyulmamıştır. Kısacası, kültürümüzün en esaslı unsurlarından biri musikimiz, musikimizin ana sütunu da türkülerimizdir.