İstanbul'da Saray tarafından, ayrıca paşalar ve zengin esnaf tarafından himaye gören aşıklar İstanbul'un belli başlı semtlerindeki aşık kahvelerinde hünerlerini göstermeye devam ettiler. Semai kahveleri ile devam eden bu güzel gelenek, yirminci yüzyılın başına kadar sanatsever halkımızın sanat duyarlığına ve ilgisine layık olarak devam etti. Böylece birbirinden güzel sanat eserleri dünyamıza armağan edildi.

Cumhuriyet döneminde halk şiiri ilk defa aydın çevrelerde ilk Türkçecilik hareketine ve yeni edebiyat akımına ilham kaynağı oldu. Hececi şairler bu ocaktan alabildiğine yararlandılar ve en güzel eserlerini verdiler. Cumhuriyet dönemiyle birlikte çağdan çağa gönül ve dil zenginliği içinde aktarılan halk şairleri ve şiirleri konusunda geniş araştırmalar yapıldı. Ziya Gökalp ve Fuat Köprülü ile gelişen bu araştırmalar Filozof Rıza Tevfik, Saadettin Nüzhet Ergun, Ali Rıza Yalgın, Halit Bayrı, Vahit Lütfi Savcı, İhsan Hınçer, Hikmet Dizdaroğlu, Cahit Öztelli vb. gibi folklorcu ve halk edebiyatçılarının çalışmalarıyla bir değer kazandı. Yunus Emre gibi, Karacaoğlan gibi diğer halk şairleri Cumhuriyetin ilk yıllarında, hayat serüvenleri ile, şiirleri ile Türk sanat ve edebiyat alemine yeniden doğdular. Bilinmeyen yüzlerce halk şairi yeni araştırmalar sonucu gün ışığına çıkarıldı.

Ahmet Kutsi Tecer'le 1930'larda halk şairleri, yeni bir imkana kavuştular. Memleket ölçüsünde halk şairleri isimlerini duyurdular. Aşık Veysel, Tecer'in ilkin Sivas'ta, sonra Ankara'da sürdürdüğü çalışmalarının mutlu bir sonucu, bir güçlü halk şairi olarak sesini, şiirini, sazını bütün sanatseverlere duyurdu, gönüllerde taht kurdu, yurdumuzda ve dünyada tanındı. Türkiye Aşıklar Bayramı, halk şiirini yaşatan, halk şiirine varlık içre benliğini duyuran bir mutlu ocak, bir ana kaynak olmaktadır. Türk milleti var olduğu müddetçe halk şiirinin gür sesi de daima var olacaktır. Araştırmadan yoksun bazı çevrelerin iddia ettikleri gibi, halk şiiri devrini kapatmamıştır. Yetişecek usta Aşıklarla varlığını sürdürecektir.