Türk halk şiirinin üslup özelliklerinden biri olan kalıplaşmalar, söyleyiciye kolaylık sağlayan ve gerektiği zaman çıkarıp kullanabileceği hazır gereçlerdir. Halk türküleri de, genellikle anında söylenen, üzerinde düşünülmeyen ürünler olmaları sebebiyle, türkü yakıcı, sıkıntıya düştüğü an, onu sıkıntıdan kurtaracak hazır kalıplara ihtiyaç duymuştur. Her ne kadar Hikmet Dizdaroğlu, şiirlik motiflerin ya da hazır gereçlerin halk şiirini özgünlükten uzaklaştırdığını şiirin gücünü zayıflattığını belirtse de, sözlü geleneğin anlatım yollarından birini oluşturan kalıp ifadelerin, türkülerde, aynı zamanda kafiye ve ölçü zayıflıklarını gizledikleri ve özellikle mani bentleriyle kurulmuş olan türkülerde bağlantı ve akıcılığı sağladıkları, ezgiye yardımcı bir özelliğe de sahip oldukları söylenebilir.
"Türk Halk Türkülerinde Şiirlik Motifler" adlı yazısında, Pertev Naili Boratav, halk türkülerinde, türkü metninin tek başına tam bir anlatı niteliği taşımadığını, anlatılan olayların zincirlemesinde mantıklı bir düzen olmadığını, türkü içeriğinin kimi zaman hem bugünle, hem de geçmişle ilgili olaylara değindiğini, fakat bunların bir zaman sırası gözetilmeden dizildiğini belirtir. Yazar, şiirlik motiflerin hazır kalıplar olduğunu, farklı şartlar içinde ve başka başka şeyleri anlatmak amacıyla yaratılmış metinlerde kullanılmaya elverişli olduklarını ifade ederek, söz kalıplarının, türkü yakıcıya çok az yaratı çabası ile söylediği türküyü uzatabilme, "çıkış uyakları" ve hatırlatma gücü sağlama gibi özelliklere sahip olduğunu belirtmektedir.
Türk halk şiirinde kalıplaşma bir üslup özelliğidir. Bu kalıplaşmayı, Türk halk şiirindeki bir olumsuzluk olarak değil, şiire katılan, anlatım çeşitliliği, anlatım zenginliği olarak değerlendirmek uygundur.
Her türlü duygu ve düşünceleriniz için bize buradan ulaşabilirsiniz.